Jacques Sourire

Waarschijnlijk is er geen moment in het leven, dat we helemaal vrij zijn van het spelen van een rol. Integendeel, meestal spelen we zelfs meerdere rollen tegelijk. Iedere rol heeft een 'draaiboek', waarin we, meestal onbewust, de ene keer de hoofdrol spelen, en de andere keer een figurantenrol. In elk geval spelen we een rol, waarbij we maar al te vaak onszelf en onze innerlijke waarheid en de spontaniteit van onze gevoelens vergeten. En dan zijn we plotseling in stress of in een crisis. Dan moeten we een stap zetten in de richting van onszelf, maar hebben vaak moeite de 'ingang' te vinden van onze eigen innerlijk wereld. Het is waar, het leven staat ons niet vaak een wapenstilstand toe, maar bombardeert ons met situaties, die niet altijd gemakkelijke beheersbaar zijn. En als we dan merken dat we moe zijn, dan vinden we het meteen moeilijk om objectief te blijven. En dus moeten we goed voor onszelf zorgen, moeten we leren onszelf aardig te vinden. Een beetje slecht voorbereid, maar vervuld met een fragiele hoop, wankelend, maar vastbesloten, gaan we dan op weg naar huis. Ironie, dus niet bijtend sarcasme, is een goede eigenschap van de geest. Zij kan onze neiging tot het theatrale, tot het eeuwig heen en weer geslingerd worden tussen tragedie en komedie, op een open, maar fijnzinnige manier ontmaskeren. Ironie komt in ons naar boven als de dingen om ons heen al te ernstig lijken te worden. Jezelf ertussen kunnen nemen helpt ons, om ook onze zwakke kanten vanuit een andere gezichtshoek te zien. Onszelf aardig vinden kan betekenen, dat wij onszelf accepteren zoals we zijn, inclusief fouten en ontelbare onvolkomenheden. We zijn in staat voor onszelf te werken aan het overwinnen van onze beperkende gevoelens en die te transformeren. Onze zwakke kanten kunnen onze sterke kanten worden., als we leren deze te zien als leraren in onze ontwikkeling, als we leren aan hun positieve aspecten te werken, en zonder verwikkeld te raken in een nutteloze oorlog daartegen. Dit gaat met name op, als we leren onszelf zo aardig te vinden, dat we onszelf onze fouten vergeven. En dan zullen we merken, dat het gemakkelijker is om te leren, hoe we het de volgende keer beter kunnen doen. We vinden het dan niet meer zo belangrijk dat we onfeilbaar lijken en anders dan we in werkelijkheid zijn. En geleidelijk aan transformeren we steeds meer tot onze zelf.